هاتف اصفهانی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
|
هاتف اصفهانی
|
|
زادروز
|
|
|
درگذشت
|
|
|
آرامگاه
|
|
|
نام‌های دیگر
|
میراحمد
|
|
دوره
|
قرن دوازدهم هجری
|
|
فرزندان
|
|
سید احمد حسینی متخلص به هاتف اصفهانی از شعرای نامی ایران در عهد افشاریه و زندیه است. وی اصالتا از خانواده‌ای آذربایجانی بود ولی در اصفهان بدنیا آمد. سید احمد درکودکی به تحصیل علوم قدیمه و از جمله ادبیات فارسی و عربی، طب، منطق و حکمت پرداخت و گذشته از علم طب که در آن تسلط داشت، به یکی از سرآمدان زبان عربی مبدل گشت و اشعاری به زبان عربی سرود. هاتف در جوانی به سرودن اشعار خود پرداخت و در طول زندگی آرام خود از مدح شاهان و روی آوردن به دربار سلاطین خود داری کرد و بیشتر به مطالعه و حکمت و عرفان‌مشغول بود. وی در سال ۱۱۹۸ درگذشت.
هاتف اصفهانی شاعری توانا و مسلط به زبان و ادب فارسی بود. وی از سبک شعرای متقدم ایران به ویژه حافظ و سعدی پیروی می کرد و طبع خود را در سرایش تمامی قالبهای شعری اعم از غزل،
قصیده و
رباعی،
ترجیعبند و
ترکیب‌‌بند آزمود. شهرت عمده هاتف به سبب شاهکار بزرگ ادبی او (
ترجیعبند عرفانی) است که در آن هم از حیث حسن ترکیب الفاظ و هم از حیث توصیف معانی داد سخن داده است. وی مرثیه های زیبایی نیز با استفاده از ماده تاریخ (حروف ابجد) در مرگ بزرگان و دوستان خود سرود که این اشعار از ارزش بالایی برخوردارند.
مهم‌ترین اثر باقی مانده از هاتف اصفهانی دیوان اشعار او و چند صد بیت شعر به‌زبان عربی است.
|
ای فـدای تـو هم دل و هم جــان
|
وی نثار رهت هـم این و هـم آن
|
|
دل فـدای تو چــون تویی دلبر
|
جان نثار تو چون تویی جانـان
|
|
دل رهـانـدن ز دست تو مشکـل
|
جـان فشانـدن به پـای تو آسان ...
|
|
ساقی آتش پرست و آتش دست
|
ریخت در ساغر آتش سوزان
|
|
چون کشیدم نه عقل ماند و نه هوش
|
سوخت هم کفر از آن و هم ایمان
|
|
مست افتادم و در آن مستی
|
به زبانی که شرح آن نتوان
|
|
این سخــن می‌شنیـدم از اعضا
|
همـه حتـی الوریـد والشـریان
|
که یکی هست و هیـچ نیست جـز او
وحـــده لا الــه الاّ هـــو
:: بازدید از این مطلب : 389
|
امتیاز مطلب : 57
|
تعداد امتیازدهندگان : 13
|
مجموع امتیاز : 13
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار بازدید
